Celé to uběhlo hrozně rychle. Usrkávám čaj a přemýšlím. Tohle byl jeden z těch nazapomenutelných týdnů mého života.Tak strašně super lidi! A najednou se cítím jak kdybych byla na chvíli zase zpět.
Nejde napsat, že by bylo všechno dokonalé, ale bylo to úžasné, to zas jo!
Zvoní mi budík a já ho s radostí vypínám. Dobrý, stíhám. Dneska ve škole až v 8:30 a pak celý týden na srovnání si myšlenek. To potřebuju! Chvilinku koukám na skříň a vstávám. Jdu si uvařit čaj a sehnat něco k snídani. Nic tu není, kurňa..tak dneska asi jenom čaj. Při házení ještě nějakých maličkostí do kufru upíjím čaj, odepisuju na zprávu a mám jakoby pocit hřání u srdce. Nedočkavost. Jdu si čistit zuby, abych si do toho kufru mohla hodit už tu poslední věc a zapínám kufr. Anooo, můžeme vyrazit. Volá mi taťka, že už na mě čeká a já s pocitem jestli mám všechno? přihazuju sluchátka a telefon do baťohu. Vyrážím. Před školou řešíme nějaké papíry, které se týkají doktora a řeší se pasy, kartičky pojišťovny...Z party co se mnou jede mám divní pocit, ale co už. Jede tam se mnou nejlepší kamarádka a hodně kluků z naší třídy. Nebude to asi tak hrozný. Přijíždí nám autobus a s nedočkavostí o chytnutí dobrého místa běží všichnik autobusu a ukládají kufry do zavazadlového prostoru a běží do autobusu. Zjišťuju, že boty co mám nejsou na běhání po sněhu moc dobré, protože pěkně kloužou, dobrá zpráva ale je, že máme super místo. Sedíme hned před pětkou, takže ta cesta bude zábava.
"Kdy už tam budem?" tuhle otázku jsem za cestu slyšela tak milionkrát, protože cesta trvala 5-6hodin. Za tu dobu jsem si poslechla svůj playlist v telefonu asi 6krát a povídala jsem si různýma lidma a vždycky jsem měla pocit, že jsou ty lidi jiný, než je z nám z drbů od ostatních.
Pegnitz je nádherné a čisté město, ve kterém bych dokázala asi i žít. Škola byla pěkná, ale Němci jsou dost agresivní (aspoň se tedy tak chovali). Bylo nám řečeno, že budeme v ubytovně v Pottenstein. Už to slovo 'ubytova' je dost hrozné a ještě tam máme být tři dny. To byla velká mýlka a je mi docela líto, jak jsou Němci ubytováni u nás....
Na této ubytovně jsme byli do středy a každý den jsem byli někde ve městech na památkách a nákupních centrech (což bylo teda dost otravné a teď mi vážně nějaké nákupy chybět nebudou). Došlo mi, že většinaturistů chodí spíš po památkách, než aby vnímali kulturu a okolí, a tak jsem se snažila, abych si z Německa neodvezla jenom to 'nic' o památkách, ale abych měla nějaké vzpomínky na kulturu. Povedlo se mi to a můžu o jejich bavorské kultuře mluvit jenom hezky. Nevím jestli se mi to zdálo, ale Němci na nic nespěchají, mají hrozně času a to byl pro mě obrovský nezvyk, protože Češi žijí hrozně ve spěchu. Během tří dnů v Pegnitz jsme prošli řadu památek, jako třeba Bamberský dům.
Ve středu po snídani jsem jeli na další památky...tedy..já byla opět prozkoumávat jestli je to stejně, jestli se něco změnilo a celkově celé okolí tam. Zrovna v tenhle den byla asi ta největši zima a my jsem byli dost dlouho venku (to byl asi jediný den, kdy jsem byla vážně vděčná, že existuje nákupní centrum, kde je teplo) a pak jsme ještě přejížděli do našeho nového ubytování, které měli být někde na hrdě. Řekla bych, že ve slově ubytovna a hrad mají trošku nejasno...všichni jsme byli cestou v autobuse natěšení, že budeme spát někde v luxusním hotelu. No...to byl ale dobrý vtip. Tohle bylo totiž horší jak dům z hororu. Celé naše patro páchlo jakoby zatuchlinou, na holčičích pokojích byli třípalandy, všude nápisyAlláh, Afghánistán a ubytovaní uprchlíci. Když jsem vešla do pokoje, tak jsem si říkala: Bože, mám brečet nebo se smát? Na pokoji nás bylo pět a s našema taškama jsme tam vypadali jako sardinky a to nemluvím o koupelně, která vlastně neměla sprchový kout (když si na to vzpomenu, tak se směju). Povětšinou jsme byli všichni na jednom pokoji a mě to dodávalo pocit radosti, protože ty lidi byli vážně skělý. Takovýho smíchu a občas jsme nevěděli ani proč. Já se musím osobně pochválit, protože na to, že jsem introvert, tak jsem se bavila úplně normálně a dodávalo mi to pocit, že jsem se v něčem na chvilinku překonala.Byli to super, až na pár lidí, kteří mi to tak trošku kazily, ale takový ty blbce najdeme úplně všude.
Klidně bych se ještě vrátila a klidně i na měsíc, protože to bylo super. Pěkně jsem si vyčistila hlavu a uvědomila spoustu věcí.
Mnoho lidí se nesměje a nežije. Nežije životem, který je pro každého mnohem lepší, než deprese, sebepoškozování, život bez úsměvu... Běžte někam do klidu, sedněte si, zavřete oči a představte si, že se všichni usmívají, nikde nejsou pomluvy a všichni jsou na sebe milý. Hezký ne? Nebylo by to vůbec špatný, ale k životu nějaké ty deprese prostě patří. Jako k životu patří smích, tak sem patří i smutek. Povětšinou když jsou lidi smutní, tak si udělají čas na sebe. Relaxují, přemýšlí a celkově myslí na sebe, alespoň na chvilinku, což je dobře a podle mě je tohle jakoby léčba deprese - naše tělo přirozeně pozná, kdy potřebuje klid a pauzu. Doufám, že chápete, jak to myslím. Dokážu za sebe teď upřímně říct, že žiju s úsměvem na tváři a to je ta věc, která mi dělá hrozně dobře. Mnohem líp se žije. Nejsme unavená, dělá mi to radost, mám nové kamarády, ale spoust jich ztrácím a do dne se mi chce mnohem líp. Ale co mě na tom všem nejvíce naplňuje? Nové žití, nový začátek. Všechno je jinak. Dalo by se to napsat jako pocit novoty a vy se to, co jste do posud dělali špatně, budete chtít napravit a teprve potom z vás bude někdo nový. Najednou poznáte, že tohle jste chtěli! A chcete žít takhle. Moje rozhodnutí pro šťastný život bylo ze dne na den a jsem za něj neskutečně ráda. Všeho jsem měla plné zuby a tak jsem se rozhodla pro řešení. Všechno negativum budu házet za hlavu a nazdar! Šlo to takhle týden, dva, tři až to byl měsíc a já se cítila hrozně fajn a teď už to beru úplně běžně. Podle mě je to velká, ale hrozně fajn změna.
Je už vážně pozdě a navíc jdu zítra k doktorovi, tak bych si měla jít lehnout..Zaklapnu knížku, usrknu trošku čaje a lehám si do postele, kde se zachumlávám do peřiny. Nemůžu usnout a tak přemýšlím nad mojí a mamčinou oblíbenou 'hrou' Co bych dělala, kdybych byla milionář. Vymýšlím a vlastně mi dochází, že mám super život, ale že by nebylo úplně špatné být milionářem a koupit si chatu někde na konci světa. Potom definitivně zavítám oči a snažím se usnout....Dobrou noc. Brzy ráno mě probouzí máma, že musím vstávat, jinak v Motole ztvrdneme zase do večera. Vůbec se mi z mojí vyhřáté postele nechce, ale nehodlám trávit celý den opět někde v nemocnici, a tak se plahočím ven. Zamířím si to rovnou k jidelnímu stolu, kde na mě čeká čaj. Všichni snídají a mě hrozně kručí v žaludku, ale můžu se najíst až po náběrech, tak upíjím čaj...fuuujj, mami, co to je?! No jo...švestkový čaj. Jedinej čajík, který mi příšerně nechutná a ještě v podání mojí mamky, která příšerně všechno sladí. No jo. Začínám to ráno dobře. Vařím si tedy nový, zelený. Mezi mojí snídaní bez jídla se připravuji, ať vypadám nějak použitelně a tak se ploužím do koupelny, kde se stojím a koukám na zeď, jak kdyby tam byla díra. Hmmm...vyčistit si zuby, učesat se, oblíknout. No, to do osmi hodin nestihnu ani náhodou. Beru si kartáček, čistím si zuby a přitom se češu. Hned poté si to mířím ke skříni a vybírám si něco na sebe. Tohle by nemuselo s tímhle vypadat tak špatně. Oblékám se a poté dopíjím zbytek čaje. Mamka už stojí mezi dveřmi a říká mi, že musím pohnout, že dálnice bude zacpaná a u doktora budem zase dlouho. "Supeeer"..ale můžu si za to sama. Obouvám si boty, rychle beru klíče z poličky a s bolestí v zádech vyrážíme k doktorovi na kontrolu. Cestou v autě přemýšlím, jak je tohle vlastně nefér a že celý můj život je stejnak nějak výjimečný, když je v něm tolik prapodivných věcí. Zajímavá uváha, ale tím to nebude...možná jo, ale kolik lidí s podobným životem se najde, že jo?! Stále jedem autem a já si říkám, jak moc je ten podzim hezké roční období, když svítí to sluníčko a hřeje vám pěkně přes skla do obličeje. Najednou se usmívám..tohle by nemusel být zase až tak zahozený den. Zavírám oči, přemýšlím s úsměvem na rtech a užívám si to. Nádhera. Parkujeme v Motole a já po dlouhé době cítím pocit nejistoty. To bude dobrý, nebudu plašit. Dlouhým bludištěm v Motole dorážíme na ambulanci, kde je příšerně přeplněno a tak si s mamkou bereme malé dětské židličky a sedáme si. Vybavuju si dětství, kdy jsem na těhle malých židličkách kreslila u stolu. Projíždím instagram a najednou mě volá sestřička, že jdu na řadu. No konečně!!! Sundavám si svetr a jdu se měřit a vážit. Váha absolutně stejná a mě těší pocit z toho, že jsem vyrostla centimetr. Anooo, 154,5 cm. Týýýýjo, to jsem vyrostla centimetr za 3měsíce? To se mi nepovedlo tak dobré dva roky. Pyšně se směju. Sedám si na židli, kde mi měří tlak a sestřička si mezi tím připravuje věci na náběry. Tlak v pořádku a teď ta krev. Sestřička mi propíchne žílu. Necítím to. Ruku mám tak rozpíchanou, že už je to asi pocit přirozený, pro moje tělo. Dělám sestřičce parťáka a pomáhám jí držet jehlu, aby jí nevylítla. Bere si další zkumavku na krev. No, dneska mě tu asi vysajou. Proces držení jehly se opakoval tak třkrát a pak jehlo, šup ven. Dostávám na ruku čtvereček, abych zastavila krev a odcházíme s mámou zpět do čekárny, kde máme čekat na doktora. Tak s jeho chozením na ambulanci tu budeme tak ještě dobrou hodinku a ještě jsme ke všemu poslední...no, tak dvě. Sedám si, škrtím si stále žílu a beru si prášky. Paráda, konečně na chvíli klid. Kéž by...děti pobíhající v čekárně mě hrozně znervouzňují, protože řvou a házejí po sobě plastové kostičky. Tak dobře, klid dneska asi ne. Zahlížím se na maminky dětí..řeší nemoci jejich dcer, nebo synů. Hrůza. Je mi jich líto. Celých 24hodin se doma starají o svoje nemocné dítě a ze života nemají vůbec nic. Vlastně...mají dobrý pocit, že svému dítěti prodlouží život tím, že se o něj starají a dítě má permanentně všechno. Těch utahaných chudinek, co si spolu povídaly mi bylo líto. Doslova. Nemám se tak špatně. Vlastně mám skvělý život, až na pár drobností. V tu chvíli jsem si uvědomila, že mi nic nechybí, člověk vlastně potřebuje jen ty, které má rád, kteří jsou pro něj důležití a on je důležitý pro ně. Život není o majetku a o tom, jak se oblékáte a kolik máte v peněžence peněz. Lidi mají takový zápal pro peníze, že si občas neuvědomují, že je důležitějšího i něco jiného. Jiného? Obejmutí, povídání si, ... Jsou to věci které každý z nás dělá sice každý den, ale dělá to v práci nebo někde jinde, né s rodinou. Práce není rodina. Je to jenom věc, kterou se rodinu snažíte zabezpečit a tak nezapomínejte, že máte blízké. Máma, táta, kamarád, babička, ...Nezapomínejte na to, že tu jsou a že by jste si měli vážit každé minuty s nimi! Oni vám za to jednou budou vděčni.
Ahoj všichni, jmenuju se Julie a snažím se psát blog, který je zaměřený na mě a na všechno co mě baví. Doufám, že se vám tu bude líbit. lot of kisses for all